مرد از مُردن است. زیرا زایندگی ندارد. مرگ نیز با مرد هم ریشه است.
زَن از زادن است و زِندگی نیز از زن است.
دُختر از ریشه « دوغ » است که در میان مردمان آریایی به معنی« شیر» بوده و ریشه واژه ی دختر «دوغ دَر» بوده به معنی «شیر دوش» زیرا در جامعه کهن ایران باستان کار اصلی او شیر دوشیدن بود.
به daughter در انگلیسی توجه کنید. واژه daughter نیز همین دختر است. gh در انگلیس کهن تلفظی مانند تلفظ آلمانی آن داشته و «خ» گفته می شده.
در اوستا این واژه به صورت دوغْــذَر doogh thar و در پهلوی دوخت آمده است.
دوغ در در اثر فرسایش کلمه به دختر تبدیل شد.
اما پسر، « پوسْتْ دَر» بوده. کار کندن پوست جانوران بر عهده پسران بود و آنان چنین نامیده شدند.
پوست در، به پسر تبدیل شده است. در پارسی باستان puthra پوثرَ و در پهلوی پوسَـر و پوهر و در هند باستان پسورَ است.
در بسیاری از گویش های کردی از جمله کردی فهلوی ( فَیلی ) هنوز پسوند « دَر» به کار می رود . مانند « نان دَر » که به معنی « کسی است که وظیفه ی غذا دادن به خانواده و اطرافیانش را بر عهده دارد.»
حرف « پـِ » در « پدر» از پاییدن است. پدر یعنی پاینده، کسی که می پاید . کسی که مراقب خانواده اش است و آنان را می پاید. پدر در اصل پایدر یا پادر بوده است.
جالب است که تلفظ « فاذر» در انگلیسی بیشتر به «پادَر» شبیه است تا تلفظ «پدر»!
خواهر (خواهَر) از ریشه «خواه» است یعنی آن که خواهان خانواده و آسایش آن است. خواه + ــَر یا ــار در اوستا خواهر به صورت خْـوَنــگْـهَر آمده است.
بَرادر نیز در اصل بَرا + در است. یعنی کسی که برای ما کار انجام می دهد. یعنی کار انجام دهنده برای ما و برای آسایش ما.
«مادر» یعنی « پدید آورنده ی ما». یعنی «ما در او بودیم».
